Sloot | Waterplant | Levend Voer | Noordzee | Worm Slak | Vlinders | Kever | Spin | Vogel | Tuin | groenten | overige Bomen A-L | Bomen M-Z | Kruiden | Wilde planten A-D | Wilde planten E-M | Wilde planten N-S | Wilde planten T-X | Klimplant | Varen | Zwam | Korstmos |

Opdracht De lucht is somber en hangt laag In Schaerbeek plasregent het weer vandaag, Terwijl in de klassieke kano Gij minziek wiegt op 't water van Lugano. Ik voel mij tot op mijn geraamte koud Ontgoocheld en voortijdig oud En ik ben moe van heimwee naar het zuiden (O dronkenschap, o bruine huiden!): Geen loonschriftuur meer voor de krant, De zon laat iedereen de vrije hand; En eindlijk zonder plicht en zorgen Zijn wij ontslagen van de vrees voor morgen. Aanvaard dit boek gelijk het eenmaal is: Kleinmoedig klagende om gemis; Met mijn gering vertrouwen in het leven Valt er helaas niet veel te geven, En mijn fidutie in de dood Is, zeer onchristelijk, nog minder groot, Zoodat ik u niets kan beloven Van aardsch plezier of zielsvermaak hierbóven. Ik schrijf dus, zonder weet van goed of slecht, Over détails; maar wel oprecht: Een bries die over zee waait uit het noorden Geeft die aluinsmaak aan de woorden. J.Greshoff 'k Verzoek de zee 'k Verzoek de zee, 'k verzoek geen aarde en hare vruchten dan als het donker zwerk vol donderend geruchten. 'k Verzoek geen ongeziene ruimte, noch den tijd dan, verre en vroom, gelijk een vrage in eeuwigheid. Maar 'k weet: ik schater aan de zee; ik ben de zegen der plassende akkers aan den daver van den regen. 'k Ben naauwelijks de blik die wemelt en die gaat; maar ziet: ik draag den droom van allen op 't gelaat Karel van de Woestijne Zeegezicht Op de palm van jouw hand, in dat landschap van gevormde levenslijnen, niet groter dan een flinke waterdruppel -terwijl zonsondergang de hele hemel boven de eindstreep van het eiland ginds in Turner-kleuren zet- die babykrab, voorzichtig van tussen de basaltblokken geraapt, z'n onderkomen waar hij wachtte op de vloed. Nog kleiner dan de nagel van jouw pink, z'n grijsblauw pantsertje nog niet verkalkt, krabbelt hij zijwaarts over plooi en heuvel, een onbekende wereld, verontrust dat bodem warmte geeft. Dan, op de rand van dat heelal, laat hij zich zonder aarzeling terugvallen in de veiligheid van spleten, zeezand, steen, met achterlating van een beeld, van haast een naam. Nu is het of wij, samen onder aan de dijk worden gezien, terwijl het water stijgt en in doorschijning spiegelt hoe de hemel kleurt. Heeft iemand iets gezegd? Nee, niemand sprak. Jellema De zee is moeilijk benoembaar De zee is moeilijk benoembaar Maar laat zich gewillig beschrijven Als een afwisselend gekleurde Dansende lei Daarin is het schip haast een dichter: De zeezieke koers blijkt een kaarsrechte regel Dankzij het raadsel des radars Aldus het schip maakt de zee Enigermate voorstelbaar Waar het schip zoëven geweest is Blijft de onnoembare leeft Het schip maakt de ze G Kouwenaar Rust Het ruisen van de regen hoor ik niet Door het ruisen van de Zee. Ademloos luistert mijn Lied. Soms ruist de zeewind mee. Jacob Israel de Haan Zwevend op winden waait de zee door 't duin Zwevend op winden waait de zee door 't duin, En 't zout blijft achter in 't diep-koele zand; Geen bloemengloed, geen groen van sapp'ge plant Kleurt 't bleke egaal van vér-zichtbare kruin; Maar 't water, neerfilt'rend, doet, tuin naast tuin, Laaien van tulpenrood 't wijdvlammend land, En ruist als bossen op, tot waar de rand Vaal is door helm en ziek'lijk struikenbruin: Stormend door open mensenleven, laat De Godheid bloemloos 't oppervlak, waar 't zaad Van blijdschap sterft, door lang verdriet geschroeid; Tot ondergrondse zuiverheid vervloeid, Herrijst Ze als 't rijk van schijn en rijm en maat, Waar 't Denken tulpt en lovert, ruist en gloeit. J.A. der Mouw Onder vreemden Het speelt het liefste ver weg op het strand, het kind dat nooit zijn eigen vader ziet, die overzee is in dat andere land. Het woont bij vreemden en het went er niet. Zij fluisteren erover met elkaar. Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar. En altijd denkt het dat hij komen zal: Vandaag niet meer; maar morgen, onverwacht - en droomt van hem en roept hem in de nacht. Ik wacht u, Vader van de overwal. De gestorvene Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zevenmaal om die ene te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde gaan Zeven maal over de zeeen te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die ene doen keren. Zeven maal over de zeeen gaan - zeven maal om met z'n tweeen te staan Ida Gerhardt (1905-1997) Hij zit en kijkt Hij zit en kijkt Hij zit en kijkt, doezelig. Het water wast. Vlak bij in 't zand, al nat, driedubb'le ringen. In 't midden is een berg: de golven dringen tegen de wal: ja, juist; een vesting was 't. 't Is aan 't verbrokk'len al, want telkens plast een golf iets glad en stroomt door openingen; en nauwlijks houden half zichtbare dingen, een vlaggetje, een schopsteel, de resten vast. Daar komt een hoge golf: zal 't hem gelukken, die ene dunne wand omver te drukken? Hij spoelt een gracht in, door die gleuven.- Nee, hij staat nog recht. Kijk: dat papieren schuitje raakt haast - toe! nog iets verder! - aan dat kluitje. Iets schrikt hem op. Hij ziet de grote zee. J.A. der Mouw

Meer nederlandse en Vlaamse zeegedichten zijn te vinden op zeegedichten : De wereld is een zee Beminde echtgenoten De wereld is een zee vol wilde en woeste baren, daarop een ieder zal te schepe gaan en varen. Daar zijn der die alléén die zee bevaren moeten; daar zijn der die de vaart door meegezelschap zoeten. Gij lieden zijt, getweeën in ‘t Sacrament gebonden; zíj heeft de bruidegom en gíj de bruid gevonden. Ons Here wilde ‘t zo, gelukkig zijt gij, beiden: en die u heeft gescheept, zal zelve uw reis geleiden. Voorspoedig zij de reis het weder en de winden; en moge uw vrouwe, en gij, de goede haven vinden! Dat wense ik u, van harte en ziele toegenegen, daarbij een volle vracht van zoete kinderzegen. En, als gij, oud en stram eens zijt, van lang te leven, dan zij, voor eeuwig, u Gods zaligheid gegeven! Gods zaligheid zij u, met al uw kinders mede; en - in een enkel woord is ‘t al gezeid - : Gods vrede. Guido Gazelle Iris Der eerwaarde jonkvrouwe Joanna C. B. `Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. - Met ranen in 't oog, uit de diepte omhoog, Buig ik ten kus naar beneden: Mijn lichtende haren befloersen de baren En mijn tranen lachen tevreden: Want diep in zee splijt de bedding in twee, Als mijn kus de golven doet gloren... En de aarde is gekloofd en het lokkige hoofd Van Zefier doemt lachend naar voren. Hij lacht... en zijn zucht blaast, mij arme, in de lucht En een boog van tintlende kleuren Is mijn spoor, als ik wijk naar het dromerig rijk, Waar ik eenzaam om Zefier kan treuren. Hij mint me als ik hém... maar zijn lach, zijn stem, Zijn kus... is een zucht: wij zwerven Omhoog, omlaag; wij wíllen gestaâg, Maar wij kunnen nóch kussen, nóch sterven. - De sterveling ziet mijn aanschijn niet, Als ik uitschrei, hoog boven de wolken, En de regenvlagen met ritselend klagen Mijn onsterflijken weedom vertolken. Dan drenkt mijn smart het dorstende hart Van de bloem, die smacht naar mijn leed En met dankenden blik naar mij opziet, als ik Van weedom het wenen vergeet. En dán verschijn ik door het 't nevelgordijn - Dat mijn Zefier verscheurt, als hij vliegt - Somber gekromd... tot de zonneschijn komt En 't rag mijner wieken zich wiegt. Dán zegt op aarde, wie mij ontwaarde: "De goudene Iris lacht!"... En stil oversprei ik vale vallei Met een gloed van zonnig smaragd. - Mijn handen rusten op de uiterste kusten Der aarde als, in roerloos peinzen, - Eén' bonte gedachte - ik mijn liefde verwachtte... Die mij achter de zon zal doen deinzen. - 'k Zie 's nachts door mijn armen de sterren zwermen En het donzige wolkengewemel En de maan, die mij haat en zich koestert en baadt In de zilveren lach van den hemel. - Mijn pauwepronk... is de dod, dien mij schonk De zon, om de stervling te sparen, Wien mijn lichtloze blik zou bleken van schrik En mijn droeve gestalte vervaren. Nu omspan ik den trans met mijne armen van glans Tot mij lokt Zefier's wapprend gewaad En ik henenduister naar 't oord, waar de luister Der lonkende zon mij verlaat. - Ik ben geboren uit zonnegloren En een vochtige zucht van de zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van 't wereldse wee. - Mij is gemeenzaam, wie even eenzaam Het leven verlangende slijt En die intranen zijn Vreugde zag tanen... Doch liefelijk lacht, als hij lijdt!' Jacques Perk zee Als ik loop langs het strand moet ik altijd dicht bij de zee zijn ik loop dan heel aan het randje en zij streelt mijn voeten zij betast ze, of ze mijn blinde moeder is de zee was groot ze was vol witte koppen vanmorgen want het waaide hard overal danste het schuim de golven waren boos en trots ze sprongen als valse wolven en toonden hun witte tanden maar ik was rustig en stond hoog in de wind ik stond als een oude koning als ik zie over zee ben ik sterk en machtig en mijn tanden staan vast op elkaar het arme schuim is bang en wit en het ligt almaar te bibberen aan het strand daar heeft de zee het gebracht nu kan het niet verder en ligt te sterven het wil altijd nog hoger het strand op daar zou het gauwer sterven J.C. van Schagen Wanneer de Vorst des lichts slaet aen de gulden tóómen Wanneer de Vorst des lichts slaet aen de gulden tóómen Sijn handt, en beurt om hooch aensienlijck wter Zee Sijn wtgespreide pruick van levend goudt, waermee Hij naere anxtvallicheit, en vaeck, en creple dróómen Van 's menschen lichaem strijckt, en berch, en bos, en bóómen, En steeden vollickrijck, en velden met het vee Jn duisternis verdwaelt, ons levert op haer stee, Verheucht hij, met den dach, het Aerdtrijck en de stroomen: Maer d' andre starren als naeijvrich van sijn licht, Begraeft hij, met sijn glans, in duisternissen dicht, En van d' ontelbre schaer, mach 't niemand bij hem houwen. Al eveneens, wanneer vw Geest de mijne roert, Word jck gewaer dat ghij in 't haijlich aenschijn voert Voor mij den dach, mijn Son, de nacht voor d' andre vrouwen. P.C.Hooft Landwaarts aan zee Urenlang turen naar de stip van een steamer letters spellen van koraalriffen kakatoes en naakte herders in het struikgewas 110 jaar dromen van glas zonder geest zee-dajaks vrouwen van vloeiend goud en zwamvrije kinderen maar landwaarts in de steile winter staan de gespleten huizen waarin gij luistert naar het hijgen van een wulps geluk hier zult gij leven. Andries Dhoeve Zet het blauw... Zet het blauw van de zee tegen het blauw van de hemel veeg er het wit van een zeil in en de wind steekt op Hussem Water Het water begon zich te schamen voor wat het was en altijd gedaan had. Namens iedereen kwam een vis aan land om een regeling te treffen. De vis rechtte zijn rug: "Mensen: drie wensen." Het strand was leeg, alleen de schelpen hadden de vorm van mutsen met oren eronder. Het uitgekookte dier moest zijn lachen inhouden. Ik kan beloven wat ik wil, dacht het. Dit kost me geen stuiver. De geschiedenis is ja nog niet begonnen. Ik moest maar eens gaan teruglopen door de branding. Of zal ik hier nog wat blijven? Droog ben ik nu toch. Het is wel heerlijk, die zeewind. Tonnus Oosterhof De uitstervende buien Gefrontste ochtend, speldepuntenregenvlagen door haar populier.Heen weer voor meisjes om de was te willen bleken in de zee. Geen hemel voor de man met zeewierhaar. Maar s'middags wordt de hemel uitspansel en Mondriaan, met pasgewassen witte wolken linialend uit de zee.De populier geef mee, en ook Penelope, wat zeggen wil: de koningin betast haar frons die als een sluis is dichtgedrukt door dromen vol kanalen en zij laat vergeten stromen, schepen met platte buiken schuiven door Penelope en zij loopt tegenwinds en zingt het liedje van verdubbeling, met de woorden zo op het oor zonder zin , en toch, wie is nu koningin kan nu horen, rekte delend in de strekking met de zinnen mee, want de strekking is als wolken welbekend: verdubbeling, zo zingt Penelope, is dat de wolken in je hoofd de zeilen van de hemel de hemel zijn en andersom en dat de ruimte tussen de wolken wijder wordt, en dus je hoofd steeds meer vlak, een laken blauw gespannen tussen wat je wilt en hoe het is, en hoe het is is dat iets mist, W.J. Otten Mijn Nederland Waar de blanke top der duinen schittert in den zonnegloed, en de Noordzee vriend'lijk bruisend, Neerlands smalle kust begroet, Juich ik aan het vlakke strand, Juich ik aan het vlakke strand: 'k Heb u lief, mijn Nederland, ‘k Heb u lief, mijn Nederland. Waar het lachend groen der heuvels ‘t Kleed der stille heide oomzoomt, Waar langs rijk beladen velden Rijn of Maas of Schelde stroomt, Klinkt mijn lied op ouden trant, Klinkt mijn lied op ouden trant: 'k Heb u lief, mijn Nederland, ‘k Heb u lief, mijn Nederland. Blijf gezegend, land der Vad’ren, Make u eendracht sterk en groot; Blijve ‘t volk der Koninginne Houw en trouw in nood en dood! Doe zoo ieder ‘t woord gestand, Doe zoo ieder ‘t woord gestand: 'k Heb u lief, mijn Nederland, ‘k Heb u lief, mijn Nederland. P.Louwerse en Richard Hol Recentere versie Mijn Nederland Waar de blanke top der duinen, Schittert in de zonnegloed, En de Noordzee vriend'lijk bruisend, Neêrlands smalle kust begroet, Juich ik aan het vlakke strand: (bis) 'k Heb u lief, mijn Nederland! (bis) Waar het lachend groen der heuvels, 't Kleed der stille heide omzoomt, Waar langs rijk beladen velden, Rijn of Maas of Schelde stroomt, Klinkt mijn lied op ouden trant: (bis) 'k Heb u lief, mijn Nederland! (bis) Blijf gezegend, land der vaad'ren, Make u eendrachtig sterk en groot, Blijf toch verdraagzaam en vredig, Houw en trouw in nood en dood! Doe zo ieder 't woord gestand: 'k Heb u lief mijn Nederland! F.Ribot visitors: | © copyright waterwereld 2002-2025 | home | links | Email: sysopje@yahoo.com | | WWW www.waterwereld.nu Stumble It!