Sloot | Waterplant | Levend Voer | Noordzee | Worm Slak | Vlinders | Kever | Spin | Vogel | Tuin | groenten | overige Bomen A-L | Bomen M-Z | Kruiden | Wilde planten A-D | Wilde planten E-M | Wilde planten N-S | Wilde planten T-X | Klimplant | Varen | Zwam | Korstmos |

Mijn vlakke land Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen en witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen, wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt en over dijk en duin de grijze nevel valt wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn en natte westenwinden gieren van venijn, dan vecht mijn land...Mijn vlakke land... Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken, op dak en torenspits van hemelhoge kerken, die in dit vlakke land de enige bergen zijn, wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn, wanneer de dagen gaan in domme regelmaat en bolle oostenwind het land nog vlakker slaat, dan wacht mijn land...Mijn vlakke land... Wanneer de lage lucht vlak over het water scheert, wanneer de lage lucht ons nederigheid leert, wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is, wanneer de lage lucht er vaal als keileem is, wanneer de noordewind de vlakte vierendeelt, wanneer de noordewind er onze adem steelt, dan kraakt mijn land...Mijn vlakke land... Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon en elke Vlaamse vrouw flaneert in zonjapon wanneer de eerste spin z'n lente-webben weeft of dampende het veld in juli zonlicht heeft, wanneer de zuidenwind er schatert door het graan wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan, dan juicht mijn land...Mijn vlakke land... Jacques Brel. Luister naar de stemmen van het water. Luister naar de stemmen van het water. In 't water rust de wijsheid van de aarde. Vuur is schoon, maar bedriegt de zinnen. Water woont met nacht in droomtijd samen. Laat het water langs je oren ruisen. Sluit je ogen toe en wees tevreden. Nevel is een functie van het licht. In de nacht spreekt water luid en helder. T. van Baaren Avond aan ‘t strand Nu is ’t of alles rusten wil, De hemel wijd en de duinen stil, En ’t dorpje in ‘t duin gezeten, Wat nestjes bruin, ‘t kerkje in hun schoot, En wat venstertjes blozend nog van rood, Door zonne in ‘t west vergeten. En naast de duinen de grote zee, Zo droomrig loom of zij zachtjes mee Wil slapen en niet meer zingen; Haar scheepjes, gevlijd op hun schaduw, dicht Aan ‘t strand, veel bruine rankheid in ‘t licht, Dat laatst uit de kim komt dringen. Door het domm’len en dromen gaat Een even herleven: kindergepraat, Hoog - en dan weg, een geklater Van rijke blijheid, die nog eens laat Klinken goudklankjes door ‘t avondlaat... Als een lach door de scheemring gaat er. Stil en stiller, lomer, loom... Duinen vaag in het dauwgedoom, Dorpje met lichte blode; Kloppende klompjes dof in de straat... - Over heel het natuurgelaat Rust: de dag is gevloden. M.Boddaert Zeeklacht Het water van de zee is altijd zout, Hoe men de suikerpot ook mag hanteren, Geagiteerd over het strand marcheren, Terwijl de wind de brandingkoppen krauwt; Een borstbeeld hakken uit scheepstimmerhout, Des nachts, in droom, met meerminnen verkeren, Tarbot fileren of Neptuin vereren: Het water van de zee is altijd zout. Daar helpt geen moederlief, geen vaderstout, Geen bokken, dokken, knokken of gekscheren, Geen brein van boterkoek, geen hart van goud: Of men voor dames voelt of meer voor heren, Het water van de zee blijft altijd zout. C. Buddingh DOLCE FAR NIENTE Ik lig in Hollands dierbaar duin, Zo zacht in ’t lauwe zand, En naast mij zit een blozend kind, Een dochter van het strand. Een zilvren wolkje speelt en drijft Aan ’s Hemels blauwe boog; Een zoele vrede straalt en daalt Op aarde van omhoog. Het zilvren wolkje lacht en lokt, Als riep het:`o ga mee, Reis met mij naar een beter land, Ver over zee bij zee! Zeg knaap, indien ge eens vleuglen hadt, Zeg vloodt gij de aarde niet? ’t Is heerlijk in dees vrije lucht, In ’t grensloos wolkgebied.’ Maar ik – ik lig in Hollands duin, Zo goed in ’t lauwe zand, En naast mij zit een blozend kind, Een aardig kind van ’t strand... Neen, schoon ik, wolkje, met u mee Mocht vliên naar ’t schoonste land... ’k Ben nu te lui, ’k heb nu te lief, ’k Bleef liggen hier in’t zand. P.A. de Génestet (1829 – 1861) Oneerlijk Zeemansgraf een paar momenten van de dag lukt het mij te vluchten in een nieuwe wereld daar zucht ik niet langer en is er geen stem meer in mijn rug hoewel ik weet dat ik terug moet maar ik huil niet. als ik in deze wereld nu maar wat langer kon blijven en elke dag weer langer totdat ik van de gewone wereld nog wel eens droom als een kind dat ’s avonds nachtmerries heeft, maar niet meer in haar kan geloven, omdat ik iets beters heb iets meer waard, een schat gevonden waarin niemand geloofde goud op de bodem der zee van een schip vergaan niemand wist het en dan zal mijn geluk ook zijn als de glorie van dit wrak, een donkere schim zwevend op de bodem der oceaan een graf van dappere zeelieden wier goud hun lijken als een lamp versiert. Hans Lodeizen Een boot Een kaakvis onder in de oceaan. Nachtstromen voelt hij door zijn beenderharen en door zijn kieuwen gaan, zijn wiegende lantaren flakkerend, een spookdoorjaagde maan. Hij ziet het schaduwbed wegwiegen van zijn licht, en zwemt vermoeid het wijkend donker binnen dat hem een hand is bitter te beminnen, strelingloos en warm bij zijn gezicht. En als de weemoed niet meer is te drinken moet hij zijn schijnsel zwak zien worden, doven, en zoete vingers die de laatste vlekken roven om zijn verdwenen bekken voelen zinken. Een arend ligt voorover in de hemel, spreidt zijn geveerde oude armen uit, starend in het wemelen der diepte; en als de wind zijn schrale ogen sluit voelt hij de ruimte door zijn vingers glijden, droom in droom uit moet hij zich laten vallen, een stroom verdeeld in watervallen. Zijn geest voelt zich ontploffen en verwijden en ziet zijn schedel tegen het water knallen. Tussen de hoogte en de diepte ijlt een boot. Alles danst van doodsangst voor de dood. Leo Vroman (1915)

Kijk voor meer zeegedichten hier. Oneerlijk Zeemansgraf een paar momenten van de dag lukt het mij te vluchten in een nieuwe wereld daar zucht ik niet langer en is er geen stem meer in mijn rug hoewel ik weet dat ik terug moet maar ik huil niet. als ik in deze wereld nu maar wat langer kon blijven en elke dag weer langer totdat ik van de gewone wereld nog wel eens droom als een kind dat ’s avonds nachtmerries heeft, maar niet meer in haar kan geloven, omdat ik iets beters heb iets meer waard, een schat gevonden waarin niemand geloofde goud op de bodem der zee van een schip vergaan niemand wist het en dan zal mijn geluk ook zijn als de glorie van dit wrak, een donkere schim zwevend op de bodem der oceaan een graf van dappere zeelieden wier goud hun lijken als een lamp versiert. Lodeizen zee Als passend kleed glijdt ze om haar minnaars heen en proeft hun lijven. Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht telkens voor een nacht, als kind gewiegd in haar moederschoot terug. Laatste zomerdag H. Lejaegere Laatste zomerdag Al de gouden middaguren Van de zonnen die verzonken, Stralen door dit blankdoorblonken Blindend dak van blauwe muren Op den stervensstillen lach Van den laatsten zomerdag. In de dalen van de duinen Huivren wondre schemeringen Om de helderheid der dingen; En geen aêm vleugt langs de kruinen; Dieper dan de middagvreê Hijgt de stilte van de zee. Als verwaasde glanzen dalen Door de sidderende luchten Vlakker al de breede vluchten Van verzilverd gouden stralen, Tot de glans in gloed ontblaakt Waar hij Zomers peluw raakt. . . Mogen liefdes gouden uren Die uw oogen zijn vergeten Tot éen glans van hemelsch weten, Zóo uw witte peluw vuren, Ziel mijn ziel, waar uw gezicht In zijn laatsten glimlach ligt! De wolken spieglen De wolken spieglen in de zee. Het is geen avond en geen nacht: Geen schijn van zon of maan of ster Vloeit door het hooge koele blauw Achter het windloos vlotte zwerk: Niets glanst in hemel of op aard Dan enkel uw verklaard gezicht. Het is geen avond en geen nacht; De wolken spieglen in de zee. Wij zitten bij den top van 't duin Hoog in de bocht van 't diepe pad; Laag ligt gelijk een bleek ravijn Het strand voor 't duister klimmend vlak Der groote huiver-effen zee. Het is geen avond en geen nacht: Niets straalt dan uw verklaard gezicht. Hoog in de bocht van 't diepe pad Zitten wij bij den top van 't duin. Wanneer en waar was ik nog eens Zoo hoog en stil met u alleen, Dat zooals nu de fletse schijn, Weêrlicht van zomermiddagbui, Die vaagt door uwer oogen rust, Aleenige herinnering Aan droom van god en wereld leek - Wanneer en waar was ik nog eens Zoo hoog en stil met u alleen? Wij zitten bij den top van 't duin Hoog in de bocht van 't diepe pad. Achter het windloos vlotte zwerk Vloeit door het hooge koele blauw Geen schijn van zon of maan of ster, Het is geen avond en geen nacht: De wolken spieglen in de zee - Wanneer en waar was ik nog eens Zoo hoog en stil met u alleen? P.C.Boutens Volle maan In de verte zacht, melodisch suizen.... Blanke lijn van 't drooggeloopen strand.... Paarlemoeren plasjes langs den kant, En er in de pinken en de buizen. Tegen 't duin de lichten van de huizen.... En heel achter, aan den versten rand, Gloeiend als een pas begonnen brand Maneschijn op donkere kerkhofkruicen. In een stoet van grijze wolkenvlokken, Trekt de maan naar 't zuiden, naar de zee: Al wat jong is, voelt zich aangetrokken: Visschersmeisjes waden langzaam mee: Voeten scheemren onder donkere rokken En weerspieglen in de blanke ree. Winkler Prins Poseidon Ik, die aan zee geboren ben, wil nog graag geloven, machtige Poseidon, dat de zee onze eilanden draagt. In de zoute wellen, diep in 't land offeren we, ook al wordt daar onze roeispaan nog niet voor schepel aangezien, en als je woedt, Poseidon Asphalios, vastgegronde, wanneer de aarde steunt, de golven koken, dan sidderen wij radeloos. Bergen komen en gaan, een krater gaapt daar waar je heiligdom verrees -- maar in de prille parelmoeren morgen na het geweld, staat daar onstuimig hinnikend je zoon, het vleugelpaard Pegasos klaar. Morgenzee Laat ik hier gaan staan. En laat ook ik even de natuur aanschouwen. Het vonkende azuur van morgenzee en wolkeloze hemel, een gele kust: alles overgoten door een groot, mooi licht. Laat ik hier gaan staan. En me wijsmaken dat ik dit zie Ik zag het werkelijk het eerste moment toen ik bleef staan) en niet ook hier mijn fantasieën, mijn herinneringen, de droombeelden van de wellust. H. Warren De Centaur en de oceaan Soms in den hoogen noen der heete zomerdagen Ontspant de visschersknaap, die loom zijn leden baadt, Half scherts, half medelij, 't paard van den schelpenwagen, Dat hinnikt van genot en wild de hoeven slaat. Doch hij, met kalmen lach, grijpt onversaagd, sterkhandig, Zijn ruige manen vast, bedwingt zijn drift, en, vlug, Met eenen breeden zwaai bespringt hij, naakt, 't stilstandig Nu lijdzaam wachtend dier den breede' en naakten rug ! Dan stuurt hij zeewaarts in. En waar, in lage reven, De laffe branding breekt, blijft hij, uitdagend, staan En machtig, brons op bruin, tot ééne leest verheven, Bespot hij, een centaur, den machtlooze' oceaan. Wel ziet hij, diep in zee, uit de even waterwellen, Een kleine spitse golf, al naar zij nader rent, Gestaêg verkleurend tot een machtgen breker zwellen, Al grommlende in zijn borst een duister dreigement ... Maar hij, met strak gelaat, wacht, schrap zich stellend, zonder Ontroering, tot de golf, schijnwoedend, schuimverbleekt, In éénen langgerekt-traagsidderenden donder Zijn tuimlende overmacht aan 't roerloos tarten wreekt ... En dan, uitbundig, barst het hoog gegier van 't water, En 't brieschen van den hengst, die worstelt om een steê, Met zijn' metalen lach saam uit in één geschater Dat opklimt uit het schuim en uitschalt over zee ! Geerten Gossaert Boutade O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen, Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp, Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen, Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp! O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen, Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, moddergoôn, Van eenden groot en klein, in allerlei fatsoenen, Ontvang het najaarswee van uw verkouden zoon! Uw kliemerig klimaat maakt mij het bloed in de aderen Tot modder; ’k heb geen lied, geen honger, vreugd noch vreê. Trek overschoenen aan, gewijde grond der Vaderen, Gij niet op mijn verzoek . ontwoekerd aan de zee. P.A. de Génestet visitors | © copyright waterwereld 2002-2025 | home | links | Email: sysopje@yahoo.com | | WWW www.waterwereld.nu Stumble It!